Başarıyla geçen bir hayat, emrinde çalışan onlarca insan, akşam gidilen iş toplantılarında şarabın en güzeli, masanın en afilisi, her talepte istisnasız öne eğilen başlar…
Bir CEO’nun hiç de yabancı olmadığı bir ritüel. Öyle bir ritüel ki artık bunlar olmadan bir hayat düşünülemez. İş hayatının verdiği o ‘vazgeçilmesi zor’ statü, bir süre sonra aile hayatını da yönlendirmeye başlar sosyal hayatı da. Ve CEO farkında olmadan içine düşmekten zevk aldığı statünün esiri olmaktan kurtulamaz. Kırmızı halının üzerinde yürürken kendine doğrultulan flaşlarla gözleri kamaşan CEO, kendini bekleyen kapının arkasındaki ‘yalnızlık’ düşmanından habersiz etrafına hoşnut ve küçümser gözlerle bakmaktan kendini alamaz.
Ta ki her aldığı karara emir gözüyle bakılan liderin yaşı 50’leri gösterene ve geriden gelen yaratıcı beyinler koltuğunu elinden alana kadar.
Artık firmanın yeni bir kana ihtiyacı vardır, yeni fikirlere, farklı bakış açılarına, söylenmemiş sözlerle, uygulanmamış stratejilere. O yüzden CEO’ya da yavaş yavaş ‘çıkış kapısı’nın yolu gösterilir. Emeklilik zamanı gelmiştir tecrübeli CEO’nun. O lüksün ve statünün getirdiği saygıdeğerlik kaybedilince elinde kalan ‘yalnızlık’ asasını sağa sola savuran CEO, bir depresyonun eşiğinde kurtarılmayı beklerken bulur kendini.
Pınar Çelik
KAYNAK: http://www.businessweek.com.tr/
Okunma : 4375
